Schizofrenia jest chorobą głównie ludzi młodych - rozpoczyna się najczęściej w wieku pomiędzy 18, a 28 rokiem życia. Czynnikiem wywołującym pierwsze objawy choroby jest zazwyczaj jakieś stresujące wydarzenie w życiu młodego człowieka - może to być zawód miłosny, problemy w szkole, w pracy, nieporozumienia w domu.

W Polsce wymaganą i oficjalnie przyjętą klasyfikacją podająca rodzaje schizofrenii jest Międzynarodowa Statystyczna Klasyfikacja Chorób i Problemów Zdrowotnych - ICD-10, natomiast używaną do badań naukowych Klasyfikacja Amerykańskiego Towarzystwa Psychiatrycznego - DSM-VI.

Obraz schizofrenii u dzieci znacznie różni się od jej obrazu u dorosłych. Odrębność jest tym wyraźniejsza im dziecko wcześniej zachoruje. Im bliżej pokwitania tym większe prawdopodobieństwo do schizofrenii u dorosłych. Specyfika ta wiąże się z tym, że choroba ujawnia się w okresie, gdy osobowość dziecka zaczyna się dopiero kształtować. U człowieka dorosłego natomiast proces chorobowy wyraża się rozszczepieniem struktury osobowości już ukształtowanej.

Leczenie schizofrenii, podobnie jak sama choroba, jest długotrwałe i mozolne. Wymaga współpracy różnych specjalistów – zarówno lekarzy z oddziałów szpitalnych, z ambulatoriów, psychologów, internistów oraz co ważne czynnego udziału pozostałych członków rodziny. W leczeniu stosuje się farmakoterapię (czyli leki) oraz psychoterapię – najlepsze efekty osiągając przez łączenie obu tych technik.