Sposoby na uparciucha

Małe dzieci mały kłopot, duże dzieci duży kłopot. Mało kto nie zgodzi się z tym znanym powiedzeniem, jednak na każdego urwisa można znaleźć sposób. Jak poradzić sobie z upartym dzieckiem? Zapraszamy do przeczytania poniższego artykułu.

Dziecko to mały człowiek, czyli istota rozumna i inteligentna, chociaż jeszcze nieświadoma tego co się wokół niego dzieje. Należy więc traktować je w taki właśnie sposób, jako istotę która myśli i jest otwarta na naukę.

W okresie niemowlęcym dziecko wszystkie swoje potrzeby oznajmia płaczem i natychmiast te potrzeby są zaspokajane. Rodzice zmieniają pieluchę kiedy jest mokra, karmią gdy dziecko jest głodne, przytulają gdy się wystraszy, biorą na ręce kiedy jest chore lub nie może zasnąć. Dziecko dorastając myśli, więc że płacz i krzyk to sposób aby osiągnąć swoje cele. To dorośli muszą nauczyć swoje pociechy właściwego postępowania, odpowiednich reakcji, myślenia.

Przede wszystkim ustalmy jasne zasady obowiązujące w domu, co da poczucie bezpieczeństwa naszemu maluchowi. Nie ustępujmy aby mieć spokój ale wtedy, gdy jesteśmy przekonani, że przyniesie to korzyść naszemu dziecku.

Starajmy się przeczekać upór naszego dziecka, nie krzyczeć. Jeżeli trwa to długo i wywołuje u niego napad złości, przypomnijmy spokojnie o ustalonych w domu zasadach. Gdy to nie pomaga zastosujmy karę, która powinna zostać wykonana od razu i trwać krótko. Jeżeli upór dziecka trwa długo i wywołuje u niego napad złości, przypomnijmy o ustalonych w naszym domu zasadach. Należy też wytłumaczyć dziecku, dlaczego nie zgadzamy się na takie zachowanie. Jednocześnie, gdy nasz maluch opanuje swój upór i złość to chwalmy go, mówmy że jesteśmy z niego dumni, a nie będzie miał odczucia przegranej.

Każde dziecko ma swoje potrzeby i upodobania, które nie muszą być takie jak nasze. Za pomocą kategorycznego „chcę” lub „nie chcę” dziecko manifestuje swoją potrzebę samodzielności i podejmowania własnych decyzji. Dajmy mu więc możliwość przedstawienia swoich racji, wysłuchajmy je, uczmy uzasadniania swojego zdania.

Nie stawiajmy też dziecku ciągłych zakazów, ograniczając je tylko do sytuacji niebezpiecznych. Wytłumaczmy wtedy spokojnie i stanowczo co należy zrobić i dlaczego, nie wdając się w żadne dyskusje. Pamiętajmy, że nigdy nie należy mówić „nie, bo nie”, ponieważ taka samą odpowiedź możemy usłyszeć od naszej pociechy. Gdy mówimy „nie” bądźmy konsekwentni, jeśli ulegniemy, dziecko będzie w przyszłości manipulować nami. W sprawach błahych pozwólmy po wysłuchaniu uzasadnienia decydować dziecku, między innymi po to aby dać mu możliwość nauki na własnych błędach.