Badanie krzywej insulinowej – interpretacja wyniku

Badanie krzywej insulinowej (a tak naprawdę doustny test obciążenia glukozą) to procedura, którą wykonuje się między innymi w diagnostyce insulinooporności, cukrzycy typu 2, a także u kobiet ciężarnych (w celu ewentualnego wykrycia cukrzycy ciążowej). Jak przebiega to badanie? Na czym polega i w jaki sposób należy przygotować się do krzywej insulinowej?

Test doustnego obciążenia glukozą (w skrócie – OGGT od jego angielskiej nazwy – oral glucose tolerance test), potocznie określany jako „krzywa cukrowa” czy też „krzywa glukozowa” to badanie, które ma na celu odzwierciedlenie reakcji organizmu na przyjmowanie glukozy. Dzięki niemu możemy dowiedzieć się, jakie fluktuacje zachodzą w zakresie wydzielania insuliny u danego pacjenta, a także w jaki sposób, w różnych okolicznościach, wzrasta i opada poziom glukozy we krwi. Doustny test obciążenia glukozą uwzględnia:

• pobranie krwi od pacjenta na czczo, w celu zbadania poziomu glukozy właśnie w tym stanie (po nocnym poście);
• spożycie przez pacjenta specjalnie przygotowanego roztworu glukozy;
• odczekanie 120 minut (pacjent powinien pozostać w miejscu pobrania, najlepiej w stanie spoczynku ≠ bez ruchu) i kolejne pobranie próbki krwi w celu zbadania wzrostu poziomu glukozy po określonym czasie;
• w niektórych przypadkach – pobranie krwi również po 180 i 240 minutach od „obciążenia” glukozą (a więc od spożycia wspomnianego wcześniej roztworu).

Więcej informacji dotyczących samego przebiegu badania, jak i wskazań do jego wykonania, znajduje się tutaj: https://www.adamed.expert/pacjent/badania/na-czym-polega-krzywa-insulinowa.

Przygotowanie do badania krzywej insulinowej obejmuje przede wszystkim minimum ośmiogodzinny post – właśnie dlatego pacjenci zgłaszają się na test zazwyczaj rano, przed śniadaniem. Dodatkowe zalecenia to spożywanie w dniach poprzedzających pobranie krwi normalnych posiłków, z przyjmowaniem standardowej ilości węglowodanów (nie należy ich ograniczać w celu uzyskania „lepszego” wyniku badania).
 
Istotne jest także to, by przed pobraniem krwi pacjent nie wykonywał nadmiernego wysiłku – do gabinetu powinien udać się raczej komunikacją miejską lub w samochodem (najlepiej z kimś bliskim), a nie w ramach spaceru. Aktywność fizyczna poprzedzająca bezpośrednio pobranie krwi mogłaby bowiem wpłynąć na uzyskany wynik. To samo dotyczy przerwy po przyjęciu glukozy – w ciągu tych dwóch godzin nie należy spacerować, nie zaleca się też wychodzenia z placówki.

Wynik testu obciążenia glukozą uznaje się za prawidłowy, jeśli w pomiarze wykonanym po 120 minutach od wypicia roztworu uzyskano wartość poniżej 140 mg/dl (lub poniżej 7,8 mmol/l). W przypadku wyniku plasującego się pomiędzy 140 a 199 mg/dl (7,8 do 11,1 mmol/l) można podejrzewać tak zwany „stan przedcukrzycowy” czy insulinooporność, a przy wyniku równym lub wyższym od 200 mg/dl (11,1 mmol/l) rozpoznaje się już cukrzycę.
 
Oczywiście interpretacja krzywej insulinowej zawsze powinna być wykonywana przez lekarza, który zestawi uzyskane rezultaty z innymi wynikami badań oraz z informacjami o aktualnym stanie zdrowia pacjenta – co jest niezbędne do postawienia trafnej diagnozy oraz do wdrożenia właściwego leczenia.