Dysplazja bioderek.

Dysplazja stawu biodrowego to niedostateczny rozwój kości i innych elementów tworzących ten staw, a zwłaszcza zbyt płytkie i strome brzegi panewki  na kości biodrowej, w której jest umocowana kość udowa. Taki stan powoduje, że kość udowa, w miarę zwiększania się siły mięśni i ich napięcia, zostaje trwale wysunięta z panewki poza staw. Dochodzi wtedy do zwichnięcia stawu, które uniemożliwia dziecku prawidłowe chodzenie. Dziecko leczone zbyt późno lub nieleczone utyka, a jego chód przypomina chód kaczki. Dysplazja najczęściej jest jednostronna, choć może dotyczyć także obu bioder. Częściej rozwija się u dziewczynek niż chłopców. Ryzyko wystąpienia dysplazji stawu biodrowego u dziecka jest większe niż przeciętne wtedy, gdy jego rodzeństwo lub rodzice mieli dysplazję stawu biodrowego lub dziecko urodziło się z położenia pośladkowego.

Kłopoty związane z dysplazją stawu biodrowego mogą wystąpić już w okresie życia płodowego. Natomiast na etapie okołoporodowym zmiany te mogą się nasilić. Chociaż nie są znane konkretne przyczyny choroby u danego dziecka, wyróżnia się pewne czynniki zwiększające ryzyko dysplazji:

• ułożenie miednicowe dziecka w trakcie ciąży - bardzo często zdarza się w ciąży bliźniaczej/mnogiej, ponieważ w macicy jest mało miejsca;
• skłonności genetyczne - dysplazja stawu biodrowego częściej występuje u dzieci, których rodzice lub rodzeństwo urodzili się z dysplazją;
• złe podkurczanie nóżek przez dziecko znajdujące się w łonie matki (pod koniec ciąży) - ma to związek z małą ilością miejsca w jamie macicy kobiety; nieprawidłowe podkurczanie nóżek może powodować, że głowa kości udowej może wypaść z panewki stawu;
• prostowanie nóżek u noworodka na skutek niewłaściwej pielęgnacji; prostowanie na siłę naturalnie przykurczonych nóżek może doprowadzić do zwichnięcia kości udowej stawu;

 

• po okresie noworodkowym dominuje ograniczenie odwiedzenia nóżek w biodrach - czyli trudności w ich odchyleniu na boki
• niestabilnością biodra, czyli przesuwaniem się kości udowej poza granice stawu – powoduje to wyczuwalne w kilku pierwszych tygodniach życia dziecka
• przeskakiwanie w stawie biodrowym podczas odwiedzenia i przywiedzenia nóżek (czasem podczas normalnej pielęgnacji, choć zazwyczaj dopiero w trakcie badania lekarskiego)

 

• układa nóżki w sposób nienaturalny i nierówny,
• sprawia wrażenie jakby nie mogło rozchylić nóżek na boki,
• fałdki znajdujące się między pośladkami dziecka a udami, układają się nierówno po obu stronach (nie zawsze jednak świadczy to o dysplazji stawów biodrowych; czasami może to być zwykła asymetria),
• dziecko zaczyna płakać, gdy dotykasz jego nóżek lub poruszasz nimi,
• jedna nóżka wydaje się dłuższa od drugiej.

Objawy wskazujące na dysplazję stawu biodrowego powinien zauważyć lekarz w trakcie obowiązkowego badania bioder na oddziale noworodkowym oraz podczas okresowych wizyt profilaktycznych w 1 roku życia. Niekiedy badanie lekarskie nie ujawnia dysplazji. Jeżeli wyczujesz przeskakiwanie w biodrze lub inne objawy, które Cię zaniepokoją (np. dziecko zdecydowanie bardziej zgina i porusza tylko jedną nóżką), zgłoś się do lekarza. Sprawdzi on, czy Twoje obserwacje są słuszne, a w razie wątpliwości zleci odpowiednie badania lub konsultację u ortopedy.

 

Dysplazję biodra można skutecznie wyleczyć metodami nieoperacyjnymi, jeśli tylko zostanie ono odpowiednio wcześnie rozpoczęte. Zwichnięcie stawu biodrowego może wymagać leczenia operacyjnego oraz długotrwałego unieruchomienia dziecka w gipsie. Leczeniem omawianych chorób biodra powinien się zajmować ortopeda dziecięcy.