Audiometria
Czemu służy badanie
Jest to podstawowe badanie słuchu.
Audiogram pozwala rozpoznać upośledzenie słuchu, zmierzyć je i przedstawić za pomocą obrazu graficznego, który oznacza granice niesłyszenia. Można w ten sposób rozpoznać rodzaj upośledzenia, stwierdzić, czy jest to głuchota przewodzenia czy percepcyjna.
W pierwszym przypadku dźwięk nie dociera do ucha wewnętrznego drogą powietrzną, za to bez przeszkód przenosi się przez kości. Krzywe przewodnictwa powietrznego i kostnego są odmienne. W drugim przypadku problemy nie dotyczą przekazu fal dźwiękowych, ale ich odbioru. Osłabienie słuchu występuje bez względu na to, jaką drogę przebyły dźwięki.
Audiogram pozwala rozpoznać upośledzenie słuchu, zmierzyć je i przedstawić za pomocą obrazu graficznego, który oznacza granice niesłyszenia. Można w ten sposób rozpoznać rodzaj upośledzenia, stwierdzić, czy jest to głuchota przewodzenia czy percepcyjna.
W pierwszym przypadku dźwięk nie dociera do ucha wewnętrznego drogą powietrzną, za to bez przeszkód przenosi się przez kości. Krzywe przewodnictwa powietrznego i kostnego są odmienne. W drugim przypadku problemy nie dotyczą przekazu fal dźwiękowych, ale ich odbioru. Osłabienie słuchu występuje bez względu na to, jaką drogę przebyły dźwięki.
Sposób przeprowadzenia badania
Podczas badania pacjentowi zakłada się na głowę słuchawki, podobne do tych, jakie mają prowadzący program radiowy. Badający dysponuje aparatem, który wytwarza tony czyste - audiometrem. Audiogram stanowi część audiometrii (miary progu słyszalności) tonalnej (nie słyszy się konkretnych dźwięków, motoru czy śpiewu ptaków, ale dźwięki czyste).
W trakcie badania pacjent siedzi ze słuchawkami na uszach, badający - przed generatorem dźwięków, których wysokość (lub częstotliwość, mierzona w hertzach) i natężenie (mierzone w decybelach) są zmienne.
Badający rozpoczyna od częstotliwości 125 Hz. Przesyła do słuchawek dźwięk bardzo słaby, którego natężenie stopniowo zwiększa. Notuje rezultaty, kiedy badany daje mu znak, że słyszy. Badający otrzymuje w ten sposób, przy określonej częstotliwości, cyfrę w decybelach, która oznacza utratę słuchu. Przechodzi do następnej oktawy, podwaja częstotliwość emitowanego dźwięku, którego natężenie również stopniowo zwiększa i notuje w momencie, kiedy badany słyszy.
Od 125 do 8000 lub 16 000 hertzów, od O do 140 decybeli, można ocenić, jakie dźwięki dziecko, dorosły lub osoba starsza słyszy. Krzywa audiogramu daje wierny obraz upośledzenia słuchu.
Można także przeprowadzić to badanie umieszczając na wyrostku sutkowatym (kości znajdującej się za małżowiną uszną) specjalny wibrator, który wibruje w zależności od wyemitowanych dźwięków. Z głośników słuchawek dźwięki rozchodzą się w powietrzu, od małżowiny do ucha wewnętrznego. Wibrator bada inną drogę, tę, która kieruje dźwięki (w stronę ucha wewnętrznego) poprzez kości. Tworzy się w ten sposób dwie krzywe: jedną dla przekazu powietrznego, drugą dla przekazu kostnego.
W trakcie badania pacjent siedzi ze słuchawkami na uszach, badający - przed generatorem dźwięków, których wysokość (lub częstotliwość, mierzona w hertzach) i natężenie (mierzone w decybelach) są zmienne.
Badający rozpoczyna od częstotliwości 125 Hz. Przesyła do słuchawek dźwięk bardzo słaby, którego natężenie stopniowo zwiększa. Notuje rezultaty, kiedy badany daje mu znak, że słyszy. Badający otrzymuje w ten sposób, przy określonej częstotliwości, cyfrę w decybelach, która oznacza utratę słuchu. Przechodzi do następnej oktawy, podwaja częstotliwość emitowanego dźwięku, którego natężenie również stopniowo zwiększa i notuje w momencie, kiedy badany słyszy.
Od 125 do 8000 lub 16 000 hertzów, od O do 140 decybeli, można ocenić, jakie dźwięki dziecko, dorosły lub osoba starsza słyszy. Krzywa audiogramu daje wierny obraz upośledzenia słuchu.
Można także przeprowadzić to badanie umieszczając na wyrostku sutkowatym (kości znajdującej się za małżowiną uszną) specjalny wibrator, który wibruje w zależności od wyemitowanych dźwięków. Z głośników słuchawek dźwięki rozchodzą się w powietrzu, od małżowiny do ucha wewnętrznego. Wibrator bada inną drogę, tę, która kieruje dźwięki (w stronę ucha wewnętrznego) poprzez kości. Tworzy się w ten sposób dwie krzywe: jedną dla przekazu powietrznego, drugą dla przekazu kostnego.
Wynik badania
Wynik badania pacjent otrzymuje w formie audiogramu, czyli graficznego wydruku (tabeli).