Na czym polega leczenie SM?

Leczenie stwardnienia rozsianego jest bardzo długim i skomplikowanym procesem. Powodem jest brak leków, które całkowicie zatrzymałyby postępy SM i spowodowały jego wyleczenie.  Istnieje jednak szeroki wachlarz metod pozwalających na spowolnienie rozwoju choroby lub złagodzenie jej objawów.

Zarówno termin rozpoczęcia, jak i sposób leczenia SM jest dobierany indywidualnie dla każdego pacjenta. Decyzję podejmuje lekarz,
w porozumieniu z chorym, biorąc pod uwagę przebieg choroby – tj. występowanie rzutów, czy też postępowanie objawów. Konieczne jest też określenie stanu neurologicznego i aktualna aktywność choroby w rezonansie magnetycznym. Leczenie rozpoczyna się, jeżeli choroba ma postać aktywną, w momencie gdy pojawią się nowe zmiany w obrębie głowy i rdzenia kręgowego.

Leki pierwszego rzutu

Leczenie SM rozpoczyna się od podania interferonu beta oraz octanu glatriameru. Środki te podaje się nawet w braku definitywnej pewności o rozpoznaniu choroby, z uwagi na to, że mogą one zmniejszyć kalectwo, które jest częstym następstwem stwardnienia rozsianego. Do działań niepożądanych związanych z przyjmowaniem tych leków należą:

• gorączka,

• dreszcze,

• bóle stawów i mięśni,

• wzrost poziomu enzymów wątrobowych.

Leki drugiego rzutu

Stosuje się je, gdy leki pierwszego rzutu nie wykazują skuteczności działania. Zaliczamy tu:

• natalizumab (Tysabri),

• fingolimod (Gilenya).

Leczenie objawowe

Terapia ta ma za zadanie zwalczanie objawów, które składają się na obraz kliniczny choroby. W zależności od symptomów stosuje się leki adekwatne do danych zaburzeń, do których należą:

• spastyczność (nieprawidłowe, nadmierne napięcie mięśni),

• zaburzenia zwieraczy,

• drżenie,

• niedowład,

• ból przewlekły.

Leczenie stwardnienia rozsianego jest trudne, kosztowne i wymaga długotrwałego przyjmowania leków. Jednak przy regularnych wizytach u lekarza i kontrolowaniu przebiegu choroby można niekiedy złagodzić jej przykre następstwa.