Ważny temat

Skręcenia stawu skokowego

Publikacja: 21 styczeń 2014 Ostatnia aktualizacja: 27 styczeń 2014
Skręcenie stawu skokowego, określane popularnie jako „skręcenie kostki”, jest najczęściej występującym urazem w skali całego układu kostno - stawowego człowieka. Dotyczy wszystkich grup wiekowych, jednakże z największą częstotliwością pojawia się u osób młodych uprawiających sport.
W jaki sposób dochodzi do urazu?

Do skręcenia stawu skokowego dochodzi na skutek złego ustawienia stopy względem podłoża. Taki uraz może powstać w czasie biegu po nierównej nawierzchni, zeskoku z wysokości, czy nagłego ruchu rotacji tułowia przy ustabilizowanej kończynie dolnej.

Zazwyczaj uszkodzenie torebkowo - więzadłowe dotyczy bocznych stabilizatorów stawowych, dzieje się tak w wyniku nagłego oparcia kończyny na zewnętrznym brzegu stopy (mechanizm przywiedzeniowo - odwróceniowy).

Uszkodzeniu ulega także część przyśrodkowa, spowodowana oparciem stopy na wewnętrznym brzegu (mechanizm odwiedzeniowo - nawróceniowy).
 
Rodzaje skręcenia: 

Skręcenie lekkie Io (to naciągnięcie więzadeł). Charakteryzujące się minimalnym krwiakiem i obrzękiem okolicy stawu, brakiem ruchów patologicznych i niewielkiego stopnia upośledzenia czynności stawu;
Skręcenie średniego stopnia IIo (naderwanie). Charakteryzuje się znacznym obrzękiem i wylewem podskórnym oraz bolesnością w okolicy kostki. Pojawiają się trudności w chodzeniu i wspięciu na palce.
Skręcenie ciężkie IIIo (rozerwanie). Przy tym rodzaju skręcenia może dojść do całkowitego przerwania więzadeł stawu skokowego. Objawami tego rodzaju urazu jest duża niestabilność stawu, masywny obrzęk i silny ból w okolicy kostki.

We wszystkich tych sytuacjach ciągłość kości pozostaje zachowana (nie ma złamania).

Diagnoza
Należy rozważyć wykonywanie badania RTG w celu wykluczenia ewentualnego złamania. Można również wykonać badanie USG, które pozwoli dokładnie określa stopień uszkodzenia struktury więzadeł.

Na czym polega leczenie?

Postępowanie zależy przede wszystkim od rodzaju i stopnia uszkodzenia.
Lżejsze uszkodzenia aparatu więzadłowego stawu skokowego można leczyć zachowawczo. Stosuje się: zimne okłady, opatrunek uciskowy, ułożenie przeciwobrzękowe (noga w górze), leki przeciwzapalne, użycie specjalnych stabilizatorów rehabilitacyjnych oraz fizjoterapię mającą na celu odbudowę masy i kontroli mięśniowej.

Ciężkie uszkodzenia aparatu więzadłowo - torebkowego wymagają leczenia operacyjnego, długotrwałego unieruchomienia, a w późniejszym okresie prawidłowo prowadzonej fizyko - i kinezyterapii.

Jak długo odpoczywamy po urazie?
stopień I – stabilizator 7 - 10 dni, treningi po 10 dniach;
stopień II – odciążanie do ustąpienia bólu, stabilizator 10 - 14 dni,
stopień III – odciążanie 3 tygodni, stabilizator 6 tygodni,
po rekonstrukcji więzadeł bezpieczny powrót do pełnej aktywności po ponad 12 tygodniach.

Nie bagatelizuj urazu! Tylko szybka diagnoza i natychmiastowe leczenie oszczędzi Ci trudności związanych z długotrwałym powrotem do pełnej sprawności!
Źródło:
„ Fizjoterapia w wybranych chorobach tkanek miękkich narządu ruchu” – Józef Czopik

Ostatnie publikacje

Czy wiesz że.. ?
Po skręceniu stawu skokowego należy bardzo uważać na tą okolicę ciała, ponieważ raz uszkodzony staw skokowy jest bardziej podatny na dalsze uszkodzenia.