Uzależnienie od pracy czyli o zgubnym pracoholiźmie

Pojęcie pracoholizmu nabiera w obecnych czasach coraz większego znaczenia, odnosząc się do poważnego problemu - często niedostrzeganego lub niedocenianego przez uzależnionych od pracy... Problem ten zaczyna także dotykać ludzi młodych. W pogoni na karierą i pieniędzmi zatracamy równowagę między istotnymi elementami życia.

Uzależnienie od pracy diagnozuje się jako niemożność zaprzestania wykonywania swojej pracy, która związana jest z tym, że nie panujemy nad regulowaniem nawyków pracy, zwykle przejawiamy zbyt duże zaangażowanie i poświęcenie wykonywanym obowiązkom, zaniedbując przy tym inne ważne obszary naszego życia: emocjonalne, rodzinne czy społeczne.  Osoba uzależniona ma poczucie zawsze niedomkniętych zawodowo spraw. Samego siebie widzi w kategoriach „człowieka nie do zastąpienia” (obrotny, mądry, kreatywny), choć społecznie może się z tym wcale nie identyfikować.

ROZPOZNANIE

Uzależnienie od pracy nie zostało dotychczas włączone do podręczników psychiatrii ani nie jest uznawane za jednostkę chorobową o określonej etiologii i jasnych wskazaniach terapeutycznych. Pracoholik ma podobne objawy uzależnienia do tych, jakie można zaobserwować u alkoholika, narkomana, hazardzisty, czy człowieka uzależnionego emocjonalnie. Niezależnie od tego, czy uzależnienie jest związane z substancją, procesem czy czynnością, podłoże patologii jest takie same.

PRZEJAWY UZALEŻNIENIA OD PRACY

Osoby dotknięte uzależnieniem od pracy to jednostki, którym kontrola nad pracą wymknęła się z rąk, które nie są w stanie narzucić sobie ograniczeń. Odczuwają wewnętrzną presję, by pracować coraz więcej i więcej, bez uwzględniania negatywnych skutków tego stanu rzeczy. Uzależniony zabiera pracę ze sobą do łóżka, nie rozstaje się z nią w czasie weekendów i urlopu - jednym słowem nigdy, gdyż stanowi ona jego sposób na życie.

Tak samo, jak w przypadku innych uzależnionych, pracoholik zaprzecza istnieniu problemu, trzyma się wypaczonego obrazu rzeczywistości i własnego życia.

Pracoholik to osoba, która:

• mówiąc o sobie opowiada, co robi, zamiast opisywać, jaka jest;
• określa siebie przede wszystkim w odniesieniu do sukcesów zawodowych;
  
• nie ma zadowalającego życia osobistego - jest zbyt skupiona na pracy;
• jest arogancka żyje w niepewności. Uważa, że jest najlepsza i nie słucha rad kolegów;
• nie radzi sobie z pracą zespołową. Uważa, że nikt nie wykona danej pracy tak dobrze, jak ona;
• nie jest wydajna. Perfekcjonizm powoduje, że wykonanie zadania zabiera jej więcej czasu niż inny;
• jest tak nastawiona na osiąganie celu, że traci na tym jego kreatywność;
• nie potrafi delegować zadań innym, dlatego jest przemęczona, ma problemy z koncentracją, popełnia błędy;
• nieustannie się spieszy i jest czymś zajęta;
• wpada w trans związany z pracą. Zdarza się mieć luki w pamięci i chwile "nieobecności" w czasie rozmów
  z innymi, w związku z myśleniem o pracy;
• brakuje jej czasu ma dbanie o siebie. Zapomina o posiłkach, zaniedbuje uprawianie sportu, rezygnuje z rozrywek.