Wpływ hipoterapii na dziecko

Hipoterapia to forma rehabilitacji wieloprofilowej. Podczas zabiegów wykorzystuje się konie. Pozwala to na jednoczesne oddziaływanie ruchowe, emocjonalne, sensoryczne, oraz społeczne. Dowiedz się dla kogo przeznaczone są te zabiegi oraz jaki mają wpływ na niepełnosprawne dzieci.

Wykorzystanie konia w medycynie ma swoją długą historię i jego rola w procesie leczenia została dostrzeżona już w starożytności. Terapia ze specjalnie przygotowanym do tego koniem daje możliwość nauki i poprawy sprawności dziecka. Jest to przyjemna forma rehabilitacji, która może stać się dla niego także przygodą. Możliwa jest z wyszkolonym hipoterapeutą i we współpracy z lekarzem prowadzącymi pacjenta.

Formami hipoterapii są:

• Terapia kontaktem z koniem – nawiązanie kontaktu dziecka ze zwierzęciem oraz tworzenie sytuacji terapeutycznej; prowadzona jest przez psychologa, pedagoga lub lekarza psychiatrę.
• Fizjoterapia na koniu – to ćwiczenia lecznicze na koniu prowadzone przez hipoterapeutę lub pod jego kierunkiem.
• Psychopedagogiczna jazda konna i woltyżerka – połączenie jazdy na koniu z działaniami psychologicznym i pedagogicznymi, prowadzone przez pedagoga, terapeutę zajęciowego lub psychologa.

Działanie

W sferze ruchowej:

• poprawienie sprawności ogólnej i utrwalanie prawidłowego wzorca chodu,
• poprawa napięcia mięśniowego,
• lepsza koordynacja i doskonalenie równowagi, większe poczucie rytmu,
• znajomość schematu własnego ciała i poprawa orientacji w przestrzeni,
• stymulowanie i normalizowanie czucia głębokiego oraz powierzchniowego.

W sferze emocjonalnej:

• motywacja,
• akceptacja procesu terapeutycznego,
• wzrost poczucia własnej wartości i samodzielności.

W sferze sensorycznej:

• stymulacja mowy, uwagi, myślenia i pamięci,
• nauka nowych umiejętności,
• stymulowanie odbioru wrażeń zmysłowych, poprawa słuchu i wzroku.

W sferze społecznej:

• aktywizacja psychospołeczna,
• nawiązywanie pozytywnych relacji społecznych.

Dla kogo przeznaczone są takie zajęcia?

W szczególności dla dzieci z zaburzeniami neurologicznymi (m. in. z mózgowym porażeniem dziecięcym, stwardnieniem rozsianym), a także problemami ortopedycznymi, gdy są problemy  natury psychicznej i społecznej oraz w nawiązywani więzi, czy zaburzeniami zachowania i problemami w szkole.

Pozytywne skutki zauważymy u dzieci z zespołem Downa i Angelmana, autyzmem, lekkim i umiarkowanym upośledzeniem umysłowym, z nerwicą oraz nadpobudliwością psychoruchową, niewidomych i głuchoniemych, po urazach czaszkowo – mózgowych. Podstawą zakwalifikowania dziecka na zajęcia jest zaświadczenie lekarskie o braku przeciwwskazań do udziału w tego rodzaju rehabilitacji.