Życie po udarze mózgu.

Choroby naczyniowe mózgu, a zwłaszcza udary mózgu są jedną z najczęstszych przyczyn trwałej niepełnosprawności. Człowiek dotychczas zdrowy, czynny zawodowo, staje się nagle osobą niesamodzielną i często uzależnioną od otoczenia.  Z danych epidemiologicznych wynika, że zachorowalność na udar mózgu wynosi 170 / 100 000 mieszkańców. Oznacza to rocznie dla Polski około 65 000 nowych zachorowań.

Udar mózgu to nagłe ogniskowe lub uogólnione zaburzenie czynności mózgu, wywołane niedotlenieniem tkanki mózgowej i uszkodzeniem jej funkcji. Sytuacja taka może być spowodowana problemem z dopływem krwi do mózgu w wyniku zmniejszenia światła naczyń krwionośnych doprowadzających krew do mózgu (udar niedokrwienny) bądź w  wyniku przerwania ciągłości naczyń i wylania krwi poza naczynie (udar krwotoczny).

Udar mózgu jest epizodem w przebiegu chorób sercowo-naczyniowych i uważany jest za stan zagrożenia życia. Często u pacjentów którzy przeżyli udar mózgu stwierdza się:

• osłabienie siły mięśniowej,
• zwiększone napięcie mięśniowe,
• zaburzenia w zakresie czucia,
• problemy z przyjęciem i utrzymaniem pozycji siedzącej oraz stojącej,
• problemy w chodzie po prostej, po schodach,
• zaburzenia w rozumieniu tego, co mówią inni,
• trudności w wypowiedzi słów,
• problemy z widzeniem,
• problemy z wykonywaniem codziennych czynności,
• trudności w przełykaniu pokarmów,
• depresja, obniżenie nastroju.

Udar mózgu sprawia, że życie pacjenta jak i rodziny w sposób istotny zmienia się. Chory wymaga opieki i wsparcia: lekarza neurologa i rehabilitacji medycznej, fizjoterapeuty, neuropsychologa, logopedy, pielęgniarki, terapeuty zajęciowego. Bardzo ważną rolę w procesie rehabilitacji odgrywa rodzina oraz ludzie z najbliższego otoczenia. Istotne jest by rozpocząć leczenie usprawniające jak najszybciej, aby zapobiec powikłaniom wynikającym z unieruchomienia pacjenta.

Rodzaj i intensywność ćwiczeń usprawniających zależy od stopnia uszkodzenia neurologicznego po udarze. Początkowo należy stosować odpowiednie pozycje ułożeniowe. Następnie prowadzi się ćwiczenia czynne czyli z udziałem pacjenta jak ćwiczenia bierne, przeprowadzane przez rehabilitanta. Kolejnym etapem leczenia jest stopniowa pionizacja (siadanie, wstawanie, stanie, pierwsze próby chodzenia). 

Najważniejsze jest, aby systematycznie i efektywnie wykonywać powierzone przez terapeutów ćwiczenia.

Równolegle z terapią ruchową powinny być prowadzone także zajęcia językowe, pisania, czytania i innych zaburzeń poznawczych czy emocjonalnych. Niejednokrotnie osoba po udarze musi ponownie nauczyć się podstawowych czynności. Niezbędna jest tutaj terapia zajęciowa, mającą na celu przywrócić zdolność wykonywania czynności codziennych tj. toaleta, posiłek.

Objawy ostrzegawcze udaru:

• nagłe zaburzenia czucia po jednej stronie ciała
• wykrzywienie twarzy po jednej stronie, szczególnie widoczne jest opuszczenie kącika ust
• nagłe zaburzenia  mowy oraz rozumienia słów
• nagłe zaburzenia widzenia, a także podwójne widzenia, zaburzenia ruchów gałek ocznych
• nagłe zawroty głowy z towarzyszącymi zaburzeniami w utrzymaniu równowagi, nagłymi upadkami, kłopotami z orientacją i zaburzeniami świadomości

JEŻELI ZAUWAŻYSZ OBJAWY ZWIASTUNOWE UDAR DZWOŃ 999!