Epilepsja u dzieci

Sporo małych dzieci zmaga się z epilepsją. Nie zawsze udaje się odróżnić padaczkę od drgawek gorączkowych lub pourazowych. Jak rozwija się dziecko i jakie są społeczne konsekwencje epilepsji? Co powinien wiedzieć rodzic?

Kiedy może zostać rozpoznana? Najwięcej zachorowań na padaczkę obserwuje się u dzieci do pierwszego roku życia, ale może dotyczyć dzieci w różnym wieku:

• padaczka u niemowląt –  napady u dzieci w tym wieku są najczęściej objawami innych problemów np. Zespołu Retta
• padaczka u małych dzieci – często napady mają charakter bezdrgawkowy:
• krótka utrata świadomości, często mylona z zagapieniem się
• szarpnięcia kończynami, często mylone z tikiem nerwowym
• mruganie oczami

U małych dzieci bardzo często mamy do czynienia z łagodnymi objawami epilepsji, które ustają samoczynnie. Specjaliści uważają, że nie należy jej leczyć. W przypadku padaczki o ciężkim przebiegu może dochodzić do niedorozwoju umysłowego i ruchowego.

• padaczka u starszych dzieci – najczęściej rozpoznaje się padaczki miokloniczne, które reagują na leczenie i dają spore nadzieje na wyzdrowienie.

Skąd biorą się problemy w diagnozowaniu epilepsji u dzieci? Objawy padaczki są podobne do innych chorób np. drgawek gorączkowych lub pourazowych. Kolejną trudnością w diagnostyce epilepsji stanową różnorodne objawy, które zmieniają się wraz z wiekiem dziecka. Najczęściej ta choroba jest mylona z: napadami bezdechu i lęku oraz majaczeniem gorączkowym, tikami i omdleniami.
Rozwój intelektualny Padaczka u dzieci może zatrzymać, a nawet cofnąć rozwój psychofizyczny, czego konsekwencją jest upośledzenie umysłowe. Dzieci, u których występują kilkusekundowe utraty świadomości, najczęściej rozwijają się prawidłowo. U młodych ludzi nawet kilka napadów może spowodować uszkodzenie tkanki mózgowej, co powoduje pogorszenie sprawności intelektualnej. Epilepsja może spowodować pogorszenie wyników w nauce, co przekłada się na odrzucenie ze strony rówieśników.
Jakie są społeczne konsekwencje epilepsji? Pomimo kampanii uświadamiających, wciąż epilepsja należy do chorób społecznie napiętnowanych, a chorzy ukrywają swój problem z obawy przed dyskryminacją. Dzieci chore na padaczkę mają mniejsze poczucie wartości oraz izolują się od rówieśników.
Bardzo dużo zależy od pracy nauczycieli. Powinni być przygotowani do udzielania pierwszej pomocy dziecku z epilepsją. Ponadto powinni umiejętnie pracować z klasą, aby zapewnić dziecku choremu na padaczkę optymalnych warunków do rozwoju psychofizycznego.