Ważny temat

Schizofrenia dziecięca

Publikacja: 28 styczeń 2012
Obraz schizofrenii u dzieci znacznie różni się od jej obrazu u dorosłych. Odrębność jest tym wyraźniejsza im dziecko wcześniej zachoruje. Im bliżej pokwitania tym większe prawdopodobieństwo do schizofrenii u dorosłych. Specyfika ta wiąże się z tym, że choroba ujawnia się w okresie, gdy osobowość dziecka zaczyna się dopiero kształtować. U człowieka dorosłego natomiast proces chorobowy wyraża się rozszczepieniem struktury osobowości już ukształtowanej.


Schizofrenia dziecięca – to choroba, która jest zaliczana do psychoz endogennych, które nie mają podłoża organicznego. Są one następstwem przeżyć psychicznych, np. w skutek utraty ukochanej osoby. Około 4% przypadków schizofrenii objawia się przed 15 rokiem życia.

Wyróżnia się dwie postacie:
  • hebefrenia - którą charakteryzuje się jako postępujące ogłupienie, pacjent zachowuje się niestosowanie do sytuacji, ciągle się śmieje i dowcipkuje.
  • katatonia - gdzie na plan pierwszy wysuwają się objawy ze strony układu ruchowego - od całkowitego bezruchu po znaczne pobudzenie psychoruchowe.
Schizofrenię dziecięcą dzieli się zwykle na 2 grupy:
  • schizofrenię wieku przedszkolnego (3 - 6 r.ż.) - rozpoczyna się przeważnie nieuchwytnie, ma przebieg powolny, rzadziej ostry i burzliwy. Początek psychozy przypada często na tzw. okres przekory i jest do niego bardzo podobny, przy czym u dzieci zdrowych psychicznie okres ten szybko przemija, u chorych pojawiają się dalsze zaburzenia. Dziecko traci kontakt uczuciowy z rodzicami, przestaje bawić się z dziećmi, izoluje się w samotności. Występują stereotypie ruchowe (zabawy też mają charakter stereotypowy). Dziecko bywa w zachowaniu nagłe, niekiedy agresywne. Po pewnym czasie (kilka do kilkunastu miesięcy) pojawiają się zaburzenia mowy prowadzące do mutyzmu. Myślenie dziecka staje się bardzo ubogie, niekiedy pojawia się rozkojarzenie myślenia. Wyjątkowo rzadko (niemal wyłącznie po 6 r.ż.) pojawiają się objawy pozytywne (omamy, urojenia). Rozwój umysłowy ulega zahamowaniu, często regresji i to w takim stopniu, że obraz zejściowy w postaci defektu psychicznego trudno jest odróżnić od niedorozwoju umysłowego lub otępienia. Trudności diagnostyczne schizofrenii przedszkolnej komplikuje fakt, że do podobnych obrazów klinicznych prowadzi szereg innych schorzeń, m.in. schorzenia zapalne i zwyrodnieniowe mózgu.
  • schizofrenię wieku szkolnego (6 - 10 r.ż.) - wykazuje więcej podobieństw do obrazu klinicznego spotykanego u dorosłych, objawy częściej są wyraźniejsze, częściej pojawiają się objawy pozytywne i rozkojarzenie myślenia. Występować mogą objawy katatoniczne, neologizmy. Dzieci są przeważnie apatyczne, zobojętniałe uczuciowo, tracą kontakt z otoczeniem. Mogą pojawiać się stany podniecenia ruchowego i psychicznego. Przebieg choroby jest przewlekły, prowadzi do ubytku psychicznego, przeważnie mniejszego niż przy schizofrenii przedszkolnej. Możliwe są poprawy po zastosowaniu leczenia.
Przyczyny:
  • czynniki dziedziczne, choroba częściej występuje u dzieci z rodzin, w których wcześniej już ktoś chorował na schizofrenię,
  • zaburzenia przemiany materii,
Leczenie:
    Spośród leków stosowanych w schizofrenii dziecięcej najpopularniejsze są neuroleptyki. Uspokajają one małego pacjenta nie wpływając na jego świadomość. Równocześnie z leczeniem za pomocą leków, które przywracają równowagę biochemiczną w mózgu, stosuje się psychoterapię oraz terapię zajęciową, terapię grupową oraz leczenie poprzez sztukę, które ułatwiają chorym powrót do społeczeństwa i w miarę niezależne życie. Jeżeli metody te wydają się być nieskuteczne, stosuje się również elektrowstrząsy, ale tylko w wyjątkowych przypadkach (w ciężkiej katatonii).
Źródło:
wikipedia.org; A.Kępiński "Schizofrenia"

Ostatnie publikacje