Medycyna ogólna

Choroba Scheuermanna - objawy i leczenie

Publikacja: 11 styczeń 2020 Ostatnia aktualizacja: 11 luty 2020
Kifoza jest naturalną krzywizną kręgosłupa i przyjmuje postać kifozy piersiowej w odcinku piersiowym kręgosłupa. Jeżeli zaczyna pojawiać się w miejscu, w którym nie powinno jej być lub gdy zaczyna przekraczać wartości fizjologiczne to mówimy wtedy o kifozie patologicznej. Prowadzi ona do nieprawidłowej postawy chorego, towarzyszy temu ból i zwyrodnienie kręgosłupa. Kifoza predysponuje pacjenta do powstawania zaburzeń na tle neurologicznym, które mogą przybierać cieżkie postaci takie jak porażenie kończyn czy nasilone niedowłady.
Wśród patologicznych kifoz wyróżniamy właśnie chorobę Scheuermanna, która zaczyna się w wieku od 10 do 14 lat. Polega na zapadaniu się tułowia ku przodowi, przy jednoczesnym wystawaniu pleców z tyłu w postaci garbu. Ma to związek z zaburzeniami wzrostu trzonów kręgów i ich postępującym sklinowaceniem. Przyczyna tej choroby nie została jeszcze poznana. Najczęściej deformacja ma miejsce w odcinku piersiowym kręgosłupa, rzadziej w kręgosłupie piersiowo-lędźwiowym lub samym odcinku lędźwiowym. Chorobie może towarzyczyć nieznaczna skolioza. Dominuje zgarbiona, brzydka sylwetka oraz bóle kręgosłupa. W chorobie Scheuermanna ryzyko pojawienia się zaburzeń neurologicznych to poniżej 1% - pojawiają się one niezwykle rzadko.

Objawy choroby Scheuermanna

Wsród objawów choroby należy wyróżnić:
  • ból, który występuje u 20-70% chorych, może być odczuwalny już u młodzieży,
  • ograniczenie ruchomości kręgosłupa,
  • okrągłe, garbate plecy oraz wysunięte do przodu ramiona,
  • deformacje bardzo szybko staje się sztywna i jest niepodatna na próby skorygowania podczas ćwiczeń.
Na zdjęciach rentegenowskich kręgosłupa widoczne są niżej wymienione zmiany:
  • sklinowacenie kilku kręgów,
  • zwężone tarcze międzykręgowe,
  • nieregularne powierzchnie zarówno górnej jak i dolnej powierzchni trzonu,
  • pogłębienie kifozy piersiowej,
  • spłycenie lub zniesienie lordozy lędźwiowej.

Leczenie w chorobie Scheuermanna

Głównym celem leczenia jest uwolnienie od bólu, zapobieganie progresji defomacji oraz zapobieganie bardzo bolsnym zmianom zwyrodnieniowym kręgosłupa. W zależności od tego jak zaawansowana jest choroba stosuje się leczenie zachowawcze lub operacyjne.
Leczenie zachowawcze polega na zastosowaniu gorsetów ortopedycznych, gimnastyki korekcyjnej oraz ćwiczeń z wykorzystaniem stołu wyciągowego. Gdy przebieg choroby jest łagodny korekcyjne leczenie zachowawcze stosuje się do uzyskania dojrzałości kostnej kręgosłupa. Gdy kręgosłup zakończy swój wzrost kifotyczna deformacja nie pogłębia się, lecz dolegliwości bólowe mogą nadal występować i pogłębiać się wraz z wiekiem. Leczenie zachowawcze ma sens u dzieci, gdy kręgosłup jest na tyle elastyczny, że można jeszcze nad nim pracować. U osób starszych, gdzie kręgosłup jest sztywny, leczenie korekcyjne nie przynosi efektu. U takich osób stosuje się rehabilitację mającą działanie przeciwbólowe. Jeśli chory nie akceptuje swojej sylwetki, a ból towarzyszy na codzień i uciążliwy dla pacjenta, należy rozważyć leczenie operacyjne.
Wskazaniami do leczenia operacyjnego są:
  • szybko narastająca deformacja,
  • uciążliwy ból,
  • duża kifoza ograniczająca ruchomość oddechową w klatce piersiowej.
Leczenie operacyjne ma głównie na celu zlikwidowanie bólu u chorego oraz poprawę jego sylwetki. Sam zabieg operacyjny polega na uwolnieniu przednim, pozwalającym na uzyskanie lepszej ruchomości kręgosłupa oraz zastosowaniu stabilizacji w postaci spondylodezy. Pozwala to na zlikwidowanie uciążliwego bólu dla pacjenta. Wraz z uwolnieniem stosuje się korekcję przednią kręgosłupa, polegającą na rozprężeniu przedniej cześci kręgosłupa. Takie leczenie przynosi dobre rezultaty u chorych.
Źródło:
Bakalarek B., Choroba Scheuermanna

Ostatnie publikacje